تاثیر فرآوری شیمیایی سه رقم دانه ی جو بر ویژگی های تخمیرشکمبه ای و تولید پروتئین میکروبی در شرایط برون تنی

اثر فرآوری شیمیایی سه رقم دانه ی جو بر فراسنجه های تولید گاز، تولید پروتئین میکروبی و تجزیه پذیری پروتئین در سه آزمایش در شرایط برون تنی بررسی شد. در آزمایش اول با استفاده از روش تولید گاز، دشت، ریحان45 و 14-23-ab فرآوری نشده و فرآوری شده با 2% آمونیاک، 5/3% هیدروکسید سدیم و 5% اسید تانیک مورد مقایسه قرار گرفت. حجم تجمعی گاز تولیدی دارای اختلاف معنی داری (05/0>p) بین تیمارهای آزمایشی بود. میانگین گاز تولید شده از بخش قابل تخمیر(b) در بین تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی داری داشت(05/0>p). پس از کشت 2/0گرم دانه ی جو، بیشترین میانگین گاز تولیدی از بخش قابل تخمیر دانه جو ریحان45 فرآوری شده با اسید تانیک (390/95 میلی لیتر) و کمترین آن در دانه جو دشت فرآوری شده با اسید تانیک (227/79 میلی لیتر) مشاهده شد. ثابت نرخ تولید گاز(c) نیز به طور معنی داری تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت (05/0>p). بالاترین ثابت نرخ تولید گاز مربوط به دانه جو دشت فرآوری نشده (0596/0 میلی لیتربرساعت) و کمترین آن مربوط به دانه جو ریحان45 فرآوری شده با هیدروکسید سدیم (0438/0 میلی لیتربرساعت) بود. در آزمایش دوم میزان تجزیه پذیری ظاهری، حقیقی و تولید نیتروژن میکروبی دانه جودشت فرآوری شده با هیدروکسیدسدیم اندازه گیری شد. تجزیه پذیری ظاهری بین تیمارهای آزمایشی از اختلاف معنی داری (05/0>p) برخوردار بود. پس از کشت 250 میلی گرم دانه ی جو، فرآوری دانه ی جو دشت با هیدروکسید سدیم باعث بیشترین میزان تجزیه پذیری ظاهری (33/188 میلی گرم) و دانه ی جو ریحان45 فرآوری نشده دارای کمترین میزان (160 میلی گرم) بود. تیمارهای آزمایشی، تجزیه پذیری حقیقی دانه جو را به طور معنی داری (05/0>p) تحت تاثیر قرار دادند. بیشترین میزان تجزیه پذیری حقیقی مربوط به فرآوری دانه ی جو دشت با هیدروکسیدسدیم (66/233 میلی گرم) و کمترین مقدار آن مربوط به دانه ی جو رقم دشت فرآوری شده با آمونیاک (66/212 میلی گرم) بود. میزان تولید نیتروژن میکروبی نیز به طور معنی داری (05/0>p) تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت. فرآوری دانه ی جو دشت با هیدروکسید سدیم موجب بیشینه تولید نیتروژن میکروبی (088/4 میلی گرم) شد و کمترین مقدار آن مربوط به دانه ی جو ریحان45 فرآوری شده با هیدروکسیدسدیم (282/1 میلی گرم) بود. در آزمایش سوم، فرآوری دانه جو با هیدروکسید سدیم، میزان تجزیه پذیری پروتئین دانه جو را در مقایسه با دانه جو فرآوری نشده در تمام ساعات انکوباسیون به طور معنی داری (05/0>p) کاهش داد. افزودن مواد شیمیایی مانند آمونیاک، هیدروکسیدسدیم یا اسید تانیک به سه رقم دانه ی جو باعث کاهش نرخ ثابت تولید گاز (c) بین تیمارهای آزمایشی شد.